Linia brzegowa Stanów Zjednoczonych jest słabo rozwinięta i jedynie na północno-wschodnim wybrzeżu i na południowych urozmaicają ją zatoki, półwyspy, przybrzeżne wyspy. W wielu miejscach brzeg morski został przeobrażony przez człowieka, dotyczy to w szczególności takich metropolii jak Nowy Jork i Los Angeles. Wybrzeże Stanów Zjednoczonych można podzielić na kilka stref, które różnią się od siebie typem wybrzeża i ogólnym zarysem linii brzegowej.
Wybrzeże Nowej Anglii
Ten odcinek obejmuje wybrzeże zatoki Marine, odcinek między Kanadą a przylądkiem Cod. Linia brzegowa tego regionu jest kręta, występują tam liczne półwyspy i towarzyszące im zatoki, należące do pagórkowatej krainy Hilly Belt, która jest fragmentem Appalachów. Wybrzeże to jest na ogół niskie, choć w niektórych miejsca występują pod postacią niewielkich klifów.
Wybrzeże zatokowe
Wybrzeże to ciągnie się od przylądka Cod do rejonu miasta Norfolk w stanie Wirginia i dalej do ujścia rzeki Neuse w Karolinie Północnej. Linia brzegowa tego regionu charakteryzuje się licznymi zatokami wcinającymi się głęboko w ląd, nawet na kilkaset kilometrów jak zatoka Delaware i zatoka Chesapeake. Zatoki mają liczne odgałęzienia co znacznie wydłuża linię brzegową. Przy północnym odcinku tego wybrzeża między przylądkiem Cod a rejonem Nowego Jorku leży kilka przybrzeżnych wysp. Największą z nich jest Long Island, która ma powierzchnię 3780 km². Inne wyspy to: Block, Martha’s Vineyard i Nantucket. Wybrzeże to przeważnie jest niskie, zalicza się do wybrzeży lagunowych.
Wybrzeże wysp przybrzeżnych
Wybrzeże to zaczyna się na granicy Wirginii z Karoliną Północną i tam pokrywa się z końcowym odcinkiem wybrzeża zatokowego. Wybrzeże to ciągnie się do Florydy. Wybrzeże to jest niskie, najczęściej występują tam różne typy plaż. W wielu miejscach jak sama nazwa wskazuje linii brzegowej towarzyszą niskie wyspy zwane Sea Islands, a także mierzeje. Miejscami występują laguny, które od otwartego oceanu odgrodzone są wyspami. W regionie Florydy występuje duży udział piaszczystych plaż, zagospodarowanych przez człowieka. Na południu Florydy linia brzegowa jest podmokła i znacznie zabagniona. Długość Atlantyckiego wybrzeża liczona od granicy z Kanadą do południowego cypla Florydy wynosi 11 260 km.
Wybrzeże Zatoki Meksykańskiej
Linia brzegowa ma ogólnie wyrównany zarys, ale w wielu miejscach występują drobne lagunowe zatoki i ciągi piaszczystych wysp. Wybrzeże to ciągnie się od południowego cypla Florydy do granicy z Meksykiem. We wschodniej części tego wybrzeża leży otwarta zatoka Apalachee. Największymi zatokami lagunowymi, będącymi też ujściami rzek, są: Tampa na Florydzie, Mobile w Alabamie i Galveston w Teksasie. Kolejny elementem tego wybrzeża jest łańcuch małych wysp koralowych – Florida Keys, wybiegających ku zachodowi z południowego cypla Florydy. Całe wybrzeże Zatoki Meksykańskiej jest niskie, w wielu miejscach występują piaszczyste plaże, będące atrakcją turystyczną kraju. Znaczne odcinki linii brzegowej pokryte są bagnami, w wielu miejscach wybrzeże takie jest niedostępne i trudne do przebycia. Dotyczy to przede wszystkim Florydy – region Everglades.
Wybrzeże Oceanu Spokojnego
Wybrzeże to ciągnie się od granicy z Meksykiem do granicy z Kanadą. Stanowi on najsłabiej rozwinięty odcinek linii brzegowej USA, wybrzeże ma na ogół postać wyrównaną. Jedynie w południowej części, leży Zatoka San Francisco, a na granicy z Kanadą leży rozgałęziona zatoka Puget Sound. Długość wybrzeża wynosi 5960 km. Wybrzeże to różni się od brzegów morskich jakie ciągną się na wschodnie czy na Zatoką Meksykańską. W wielu miejscach co prawda występują plaże, dotyczy do przede wszystkim Los Angeles, ale znaczna część wybrzeża jest klifowa. Występują tam skaliste odcinki o różnych rozmiarach, a im dalej na północ tym wybrzeża jest coraz bardziej surowe. Przy granicy z Kanadą, wybrzeże pacyficzne ma postać fiordową.
Wybrzeże Alaski
Jest najbardziej urozmaiconym odcinkiem wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Obejmuje całą morską granicę stanu Alaska. Występują tam liczne półwyspy o różnej wielkości i archipelagi wysp przybrzeżnych. Na północy ku Azji wysuwa się półwysep Seward, którego oblewają wody zatok: Kotzebue i Norton oraz Cieśnina Beringa. Ku południowi, na Morzu Beringa, znajdują się liczne małe wyspy: Wyspa Św. Wawrzyńca – 4500 km², Wyspa Świętego Mateusza, Nuniva – około 6000 km² i grupa małych Wysp Pribyłowa – 470 km². Linię brzegową urozmaica długi i wąski półwysep Alaska – około 45 tys. km², który stanowi geograficzną granicę między Morzem Beringa o Oceanem Spokojnym. Zachodnie przedłużenie tego półwyspu stanowi archipelag Wysp Aleuckich – 37 840 km². Arktyczne wybrzeże Alaski jest najsłabiej rozwiniętym odcinkiem linii brzegowej tego stanu. Jest ono w wielu miejscach wyrównane, a istniejące tam nieduże zatoki są lejkowatymi ujściami rzek. Typy wybrzeża są tym regionie różne. Na południu wybrzeże ma postać plaż żwirowych i kamienistych, które szybko przechodzą w region gór. Znaczny odcinek wybrzeża Alaski jest surowy, reprezentują go fiordy, na południu i zachodzie oraz klify na zachodzie, gdzie wybrzeże jest skaliste, i w wielu miejscach niedostępne, choć miejscami jest ono niskie. Na północy zaś wybrzeże jest na ogół niskie i płaskie.