Rzeźba Stanów Zjednoczonych jest urozmaicona ze względu na wielkość powierzchni jaką ten kraj zajmuje. Występują tam zarówno tereny nizinne, jak wyżynne i górskie.
Appalachy
Jest to system wyżyn i gór ciągnący się na długości około 2600 km. Appalachy są górami średnich wysokości porównywalne z polskimi Karpatami i Sudetami, wznoszą się średnio na wysokość 1500 – 2000 m n.p.m. Główne ich pasmo – Pasmo Błękitne jest położone w południowej części systemu i wznosi się średnio do 2000 m n.p.m. Najwyższy szczyt Appalachów – Mount Mitchell wznosi się na 2037 m n.p.m. Na północy do Appalachów należą Góry Białe, których średnie wysokości osiągają 1800 m n.p.m. Najwyższy szczyt tego pasma – Mount Washington wznosi się na 1917 m n.p.m. Najniższe pasmo – Góry Zielone są górami niskimi o średniej wysokości 600 m n.p.m. Do wyżyn systemu Appalachów należą: Piedmont po wschodniej stronie gór i Wyżyny Appalaskie po zachodniej stronie, gdzie te ostatnie osiągają wysokości do około 1000 m n.p.m. Przedłużeniem Appalachów ku zachodowi jest wyżyna Ozark osiągająca 830 m n.p.m. Wyżyna ta cechuje się występowaniem dużej ilości jaskiń krasowych.
Góry Skaliste
Ten wielki zespół pasm górskich stanowi część ogromnego łańcucha górskiego Kordylierów ciągnących się od Alaski po Meksyk i dalej na obszarze Ameryki Południowej, do Ziemi Ognistej. Góry Skaliste wraz z towarzyszącymi im kotlinami ciągną się od Nowego Meksyku do północnych granic USA i wschodzą na terytorium Kanady. Góry Skaliste są górami wysokimi o średnich wysokościach ponad 2000 m n.p.m. W północnej części najwyższe szczyty to: Twin Peaks – 3148 m n.p.m. i Hyndman – 3681 m n.p.m. W środkowej części wierzchołki Gór Skalistych przekraczają 4000 m n.p.m. Wznoszą się tam takie szczyty jak Gannet Peak o wysokości 4202 m n.p.m. W środkowych Górach Skalistych leży wulkaniczny płaskowyż Yellowstone z licznymi gejzerami i gorącymi źródłami. Południowa część Gór Skalistych jest najwyższa; tu znajduje się najwyższy szczyt Gór Skalistych – Mount Elbert o wysokości 4401 m n.p.m. Typowym elementem rzeźby tego terenu są rozległe kotliny położone na wysokości od 2600 do 3000 m n.p.m.
Wyżyny Śródgórskie
Wyżyny te leżą między wschodnimi a zachodnimi pasami Kordylierów i ciągną się od granicy z Kanadą do granicy z Meksykiem. Największą formacją tego regionu jest Wyżyna Kolumbii, wznosząca się średnio od 1000 do 2000 m n.p.m. W regionie tym występują pola lawowe z zespołem kraterów zwany Kraterami Księżycowymi. Mniej więcej na południe od owej wyżyny leży Wielka Kotlina. Na jej dnie występują liczne słone jeziora, przeważnie wyschnięte; największym jest Wielkie Jezioro Słone leżące obok stolicy stanu Utah o podobnej nazwie – Salt Lake City. Na obszarze Nevady, także w tym samym regionie Wielkiej Kotliny występuje sieć wyschniętych słonych jezior ze słynnym Groom Lake. Na obszarze Wielkiej Kotliny leżą liczne (około 150) krótkich pasm górskich, wznoszącym się ponad 3000 m n.p.m. Na południu Wielkiej Kotliny leży rów tektoniczny – Dolina Śmierci, długi na 130 km, gdzie znajduje się depresja 85 m.p.p.m. Depresja ta jest najniższym punktem na kontynencie amerykańskim. W skład wyżyn należy też Wyżyna Kolorado, gdzie charakterystycznym elementem rzeźby terenu są głębokie kaniony rzeczne. Tam właśnie znajduje się słynny Grand Canyon – Wielki Kanion rzeki Kolorado. Osobliwością regionu Kolorado jest Krater Meteorytowy (Meteor Crater) leżący w wulkanicznych górach San Francisco. Krater ten powstał w wyniku uderzenia meteorytu.
Kordyliery Zachodnie
Region ten leży na samym zachodzie USA i składa się z długich i wysokich pasm górskich, oraz równoległych do nich, wydłużonych kotlin. W regionie Kordylierów Zachodnich leżą Góry Kaskadowe i góry Sierra Nevada, które razem stanowią jedną prowincję geomorfologiczną. Te dwa łańcuchy gór ciągną się na długości 1700 km. od południowych krańców Kanady do pustyni Mojave, leżące w pobliżu okręgu metropolitarnego Los Angeles. Góry Kaskadowe cechujące się ciągiem licznych dużych wulkanów wznoszą się na 3000 do 4000 m n.p.m. Najwyższy szczyt tego regionu – Mount Rainier – wznosi się na 4392 m n.p.m. Osobliwością tego regionu jest ogromna kaldera wypełniona obecnie przez Jezioro Kraterowe o powierzchni 50 km². Sierra Nevada jest wielkim blokiem granitowym wznoszącym się do około 3000 m n.p.m. Najwyższy szczyt tego regionu Mount Whitney ma 4418 m n.p.m. Jest to najwyższa góra głównej części Stanów Zjednoczonych. W skład Kordylierów Zachodnich wchodzi też Prowincja Nadpacyficzna, która stanowi zespół średnich i niskich gór, oraz zapadliskowych kotlin ciągnących się wzdłuż wybrzeża Pacyfiku. Góry Nadbrzeżne (Coast Ranges) wznoszą się na wysokość od 500 do 1500 m n.p.m. Najwyższą część stanowią góry Olympic, których najwyższy punkt ma 2242 m n.p.m. Obniżenie tektoniczne stanowi rów Puget i jego przedłużenie – dolina Willamete oraz Dolina Kalifornijska.
Alaska
Alaska jest stanem USA i regionem geograficznym gdzie zbiegają się wszystkie jednostki regionalne Kordylierów. Cechą tego regionu jest równoleżnikowy układ form rzeźby terenu. Alaska jest w większości obszarem górzystym, na jej obszarze występują dwa główne pasma, są to góry Alaska na południu, gdzie ich przedłużeniem są Góry Aleuckie i Góry Brooksa. Zarówno pierwsze jak i drugie są górami wysokimi o przeciętnych wysokościach grubo przekraczającymi 2000 m n.p.m. Najwyższe są góry Alaska, gdzie wznosi się najwyższy szczyt całych USA – Denali (McKinley) o wysokości 6194 m n.p.m. Na południowy wschód od gór Alaska leży pasmo Gór Św. Eliasza, które obejmują obszar Kanady. Te góry także są wysokie, a po stronie Alaski wznosi się góra Św. Eliasza – 5489 m n.p.m. Szczyt ten leży w pobliżu najwyższej góry Kanady – Mount Logan. Między Górami Brooksa, a górami Alaski leżą wyżyny poprzecinane dolinami rzecznymi. Przeciętna wysokość wyżyn wynosi 1000 m n.p.m.